6 чэрвеня падчас агульнай аўдыенцыі на ватыканскай плошчы Святога Пятра ў сваёй чарговай катэхезе на тэму сакрамэнту канфірмацыі Святы Айцец звярнуў увагу на тое, што дар Святога Духа даецца не для таго, каб захоўваць яго толькі для сябе, але каб даваць яго іншым.

Папа Францішак падкрэсліў, што дар Святога Духа, які атрымліваюць канфірмаваныя, спрыяе таму, каб яны самі станавіліся дарам для іншых людзей.

«Памятайма, што калі біскуп намашчае нас алеем, ён кажа: „Прымі знак дару Духа Святога“. Гэты дар Святога Духа ўваходзіць у нас — сам Дух — і дазваляе прыносіць плады, каб мы маглі потым перадаваць Яго іншым. Заўсёды атрымліваць, каб даваць: ніколі не атрымліваць, каб захоўваць толькі для сябе, нібыта наша душа — гэта нейкае сховішча; не! <…>

Дух Святы — самая таямнічая асоба Найсвяцейшай Тройцы. Мы менш за ўсё ведаем пра Яго, хоць Ён знаходзіцца ў цэнтры ўсіх самых важных падзей, звязаных з гісторыяй нашага збаўлення. «Дух нябачны, але мы Яго ведаем дзякуючы Яго дзеянню, калі Ён нам адкрывае Слова і калі дзейнічае ў Касцёле».

Нябачныя сляды дзеяння Духа Святога хочацца прасачыць на прыкладзе жыцця святога Пятра. Жыццё святога апостала Пятра можна падзяліць на два перыяды — «да» і «пасля» Пяцідзесятніцы. Дух Святы з Сымона, сына Ёны, учыніў Пятра — скалу, на якой Хрыстус стварыў Касцёл, і брамы пекла не перамогуць яго…

Прыйдзі, Духу мудрасці, і асвяці недасведчанасць і цемру нашых сэрцаў, каб мы спасціглі Святло Праўдзівае.

Пётр першым сярод апосталаў вызнаў веру ў Езуса: «…Ты — Хрыстус, Сын Бога Жывога» (пар. Мц 16, 16). І ён жа, Пётр, пачаў пярэчыць Езусу, калі «… пачаў Езус адкрываць вучням сваім, што Ён павінен ісці ў Ерузалем і шмат выцерпець ад старэйшын, першасвятароў і кніжнікаў, і быць забітым, і на трэці дзень уваскрэснуць. Адвёўшы Яго ўбок, Пётр пачаў дакараць Яго, кажучы: „Пане, няхай абміне Цябе гэта; няхай так не здарыцца“» (пар. Мц 16, 21–22). Недасведчанасць, страх перад пакутамі і смерцю заўсёды скоўвалі чалавечы розум і прыкоўвалі яго да зямнога, цялеснага і матэрыяльнага. Які ж блізкі нам Пётр, які пярэчыць Езусу! З аднаго боку, мы вызнаём сваю веру ў Езуса Хрыста, а з другога боку думаем не пра тое, што Божае, але што чалавечае. Пасля сашэсця Духа Святога Пётр зразумеў, што Езус — Сын Божы, які памёр за нашы грахі. Такая перамена ва ўсведамленні магчыма толькі пры спрыянні Духа Святога.

29 красавіка на пасяджэнні Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі было прынята рашэнне дапоўніць тэкст Ларэтанскай Літаніі на беларускай мове заклікам «Каралева Беларусі».

Рашэнне было прынята пасля кансультацыі з Кангрэгацый Божага Культу і Дысцыпліны Сакрамэнтаў.

Пра намер дадаць гэты заклік было аб’яўлена ў Будславе падчас святкавання фэсту Маці Божай Будслаўскай у 2017 годзе старшынёй ККББ арцыбіскупам Тадэвушам Кандрусевічам.

Кангрэгацыя Божага Культу і Дысцыпліны Сакрамэнтаў пакінула прыняцце канчатковага рашэння па гэтым пытанні за мясцовай Канферэнцыяй Біскупаў. Новы заклік у Літаніі павінен з 1 мая дадавацца пасля закліку «Каралева супакою».

Тэкст Ларэтанскай Літаніі на лацінскай мове з’яўляцца ўзорным пры перакладзе на іншыя мовы. Аднак некаторыя супольнасці атрымліваюць дазвол на тое, каб дадаваць да тэксту Літаніі дадатковыя заклікі, якія часамі становяцца агульнапрынятымі ва ўсім Касцёле.

Напрыклад, 12 кастрычніка 1922 года ў польскай версіі Літаніі быў зацверджаны заклік «Каралева польскай кароны», які потым быў заменены на «Каралева Польшчы».

Кангрэгацыяй Божага Культу і Дысцыпліны Сакрамэнтаў у 2014 годзе быў зацверджаны заклік «Маці Міласэрнасці» ў польскай версіі Літаніі.

Рашэнне епіскапату Беларусі з’яўляецца выражэннем пабожнасці мясцовых вернікаў. У першую чаргу гэта датычыць ушанавання абраза Маці Божай Бялыніцкай, каранаванага папскімі каронамі 20 верасня 1761 г.

У 1861 годзе ў выданне спеўніка «Pieśni nabožnyja» («Песні набожныя») былі ўключаны такія радкі:

Ты Бялыніцкая найчыстша Дзева /
Святая Маці сіроцкаго роду /
Літвы і Русі можна Каралева /
Упрасі Сына, каб даў нам Свабоду.

Месяц май у Каталіцкім Касцёле асаблівым чынам прысвечаны ўшанаванню Найсвяцейшай Панны Марыі. На працягу ўсяго месяца вернікі збіраюцца ў касцёлах, а таксама каля каплічак і прыдарожных фігураў Маці Божай, каб разам маліцца, просячы заступніцтва Марыі.

Шырокае распаўсюджанне маёвае набажэнства набыло ў нас у ХІХ ст., але ўзнікла гэтая традыцыя значна раней. Вядома, што ўжо ў V ст. хрысціяне на Усходзе збіраліся, каб разам маліцца і спяваць песні на ўшанаванне Багародзіцы. На Захадзе ўжо ў І тысячагоддзі май дзе-нідзе лічыўся месяцам Марыі. Нарэшце, на мяжы XIII i XIV ст. узнікла думка прысвяціць гэты месяц Маці Божай. Першым гэта прапанаваў іспанскі кароль Альфонс Х (памёр у 1284 г.). Манарх, які сам заўсёды ўдзельнічаў у маёвых набажэнствах, заахвочваў да гэтага ўсіх сваіх падданых.

Благаслаўлёны Генрых Сузо, дамініканін, які жыў у XIV ст., вучань Мейстэра Экхарта і сябра Яна Таўлера — вядомых містыкаў Сярэднявечча, — узгадвае, што, будучы падлеткам, збіраў у маі кветкі і нёс іх да Маці Божай. Ён любіў таксама сплятаць з кветак вянкі і ўскладаць іх на фігуры Марыі. Маці Божая ўзнагародзіла Генрыха Сузо, даўшы яму ласку сузіраць у містычным бачанні хвалу, якую Яна прымае ад Анёлаў.

У 1549 г. у Германіі з’явілася кніжка пад назваю «Духоўны май», дзе ўпершыню май быў названы месяцам Марыі. У жыццяпісе святога Філіпа Нэры (памёр у 1595 г.) захаваліся звесткі пра тое, што ён збіраў дзяцей каля фігураў і абразоў Маці Божай, спяваў з імі песні, збіраў кветкі і заклікаў прыносіць іх Марыі разам з духоўнымі дарамі і ахвярамі. Падобным чынам ушаноўвалі Марыю і маладыя італьянскія дамініканцы. А ўкладальнікам адпаведных набажэнстваў лічыцца айцец Ансалані, езуіт (1713 г.), які ў каралеўскай капэле ў Неапалі кожны дзень мая праводзіў канцэрт спеваў на ўшанаванне Маці Божай. Канцэрты завяршаліся благаслаўленнем Найсвяцейшым Сакрамэнтам.

Дзякуючы намаганням айцоў езуітаў маёвыя набажэнствы распаўсюдзіліся па ўсёй Італіі і сталі вядомымі ў Францыі. Папа Пій VII ўстанавіў звязаны з набажэнствам спецыяльны адпуст, а благаслаўлёны Пій ІХ у 1859 г. канчаткова зацвердзіў форму маёвага набажэнства: Ларэтанская Літанія да Найсвяцейшай Панны Марыі, навучанне святара і благаслаўленне Найсвяцейшым Сакрамэнтам. Да канца ХІХ ст. маёвае набажэнства было вядомае практычна ва ўсім свеце. Яго распаўсюджванню на нашых землях паспрыялі таксама айцы езуіты.

Цэнтральнаю часткаю маёвага набажэнства з’яўляецца Ларэтанская Літанія — адзін з найпрыгажэйшых гімнаў на ўшанаванне Найсвяцейшай Панны Марыі. У ім Касцёл праслаўляе вялікія цноты і прывілеі, якімі Бог адарыў сваю верную Слугу. Літанія ўзнікла ў ХІІ ст., хутчэй за ўсё, у Францыі, і была афіцыйна зацверджаная Папам Сікстам V. Назва «Ларэтанская» паходзіць ад італьянскага мястэчка Ларэта, дзе знаходзіцца адна з найвялікшых марыйных святыняў — домік з Назарэта, у якім Марыі з’явіўся Анёл Габрыэль. Менавіта там літанія набыла вельмі вялікую папулярнасць у вернікаў.

Тэкст Ларэтанскай літаніі быў зацверджаны Папам Грыгорыем ХІІІ у 1578 г. У 1631 г. Святая Кангрэгацыя Абрадаў забараніла самавольна дадаваць да літаніі незацверджаныя звароты, і кожная наступная змена ў малітве адбывалася толькі з дазволу касцёльнай улады. Так, некаторыя ранейшыя звароты былі выключаны з тэксту малітвы, а замест іх з’явіліся новыя: Каралева Ружанца святога (1675 г.), Каралева без граху першароднага зачатая (1846 г.), Маці добрай рады (1903 г.), Каралева супакою (1917 г.), Каралева ўнебаўзятая (1950 г.), Маці Касцёла (1980 г.), Каралева сем’яў (1995 г.). Такім чынам, цяпер літанія складаецца ўсяго з 49 тытулаў і прывілеяў Найсвяцейшай Панны Марыі.

Камісія па справах Божага культу і дысцыпліны сакрамэнтаў пры Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі вырашыла прысвяціць разважанні падчас сёлетніх маёвых набажэнстваў рэлігійным рухам і евангелізацыйным супольнасцям, якія дзейнічаюць у Касцёле, у тым ліку і ў нашай краіне. Каб пазнаёміць вернікаў з іх дзейнасцю, выдавецтвам «Pro Christo» была падрыхтавана кніжка «Рухі і супольнасці. Маёвыя разважанні». Хочацца спадзявацца, што гэтыя разважанні пра рэлігійныя і евангелізацыйныя рухі і супольнасці, а таксама пра малітоўныя групы, паспрыяюць паглыбленню ведаў і духоўнасці вернікаў, а таксама заахвоцяць іх да актыўнага ўдзелу ў евангелізацыйнай місіі Касцёла і ў жыцці сваіх парафій.

18 красавіка ў мінскім касцёле св. Сымона і св. Алены адбудзецца прэзентацыя фотаальбома Валерыя Вядрэнкі «Містэрыі Гервятаў», які ўбачыў свет у сталічным выдавецтве «Тэхналогія».

 Catholic.by

У альбом увайшлі працы, створаныя фотамастаком у 2008–2013 гадах. Гэта дакументальныя фотаздымкі рэстаўрацыі і выгляду касцёла Найсвяцейшай Тройцы ў Гервятах ў розныя поры года; фасады і інтэр’еры, стылізаваныя пад фотагравюры канца XIX – пачатку XX стагоддзя; фотапластычныя кампазіцыі на тэмы Евангелля. Асобную частку складае рэпартаж пра святкаванне Вялікадня 23–24 красавіка 2011 года.

Валерый прысвяціў свой фотаальбом памяці шматгадовага пробашча касцёла Найсвяцейшай Тройцы ў Гервятах кс. Леаніда Несцюка, які адышоў у вечнасць 24 сакавіка мінулага года.

«Ён [кс. Леанід] неаднойчы казаў, што ў аднаўленні касцёла ўнёсак тутэйшых жыхароў быў самым важкім і вызначальным. І гэта стала галоўным матывам стварэння апошняй часткі альбома»,

— дзеліцца ўспамінамі яго аўтар.

Змешчаныя ў кнізе фотаздымкі, паводле словаў мастака, перадаюць непаўторную і натхняльную моц архітэктуры святыні, напаўняюць пачуццём гонару за высокі ўзор стылю і дасканалы вобраз увасобленай у ёй веры, нагадваюць пра веліч мінуўшчыны і даюць надзею на адраджэнне.

У межах прэзентацыі запланаваны таксама паказ фотафільма «Апосталы Гервятаў» — своеасаблівага «кіно ў дзвюхмернай прасторы», створанага, каб яшчэ глыбей перадаць эмоцыі, якія ўзнікаюць падчас наведвання гервяцкай святыні.

Прэзентацыя фотаальбома Валерыя Вядрэнкі «Містэрыі Гервятаў» распачнецца а 18-й гадзіне (пасля святой Імшы) у зале на цокальным паверсе касцёла св. Сымона і св. Алены. Запрашаем усіх жадаючых.

Валерый (Валер) Вядрэнка — беларускі фатограф, фотакрытык, мастак. Нарадзіўся 19 жніўня 1956 г. Каля 40 гадоў займаецца фатаграфічнай дзейнасцю, аднак у розныя перыяды творчага жыцця займаўся таксама жывапісам, скульптурай і кіно. Вялікая частка фотапрац створана на мяжы фатаграфіі і выяўленчага мастацтва. Лаўрэат рэспубліканскіх і міжнародных конкурсаў, удзельнік калектыўных і персанальных выставаў. Творы знаходзяцца ў Нацыянальнай бібліятэцы Беларусі, Нацыянальным гістарычным музеі Республікі Беларусь, Нацыянальным цэнтры сучасных мастацтваў, Дзяржаўным гістарычна-культурным запаведніку «Заслаўе», Дзяржаўным літаратурным музеі Янкі Купалы, Дзяржаўным музеі гісторыі беларускай літаратуры, у прыватных калекцыях Беларусі, Расіі, Польшчы, Латвіі, Літвы, Іспаніі, ЗША. Аўтар фотаальбома «Лошыцкі дыярыуш».

22 красавіка, з нагоды урвчыстасці святога Юрыя, ў Гервятскім касцеле ў 10.00 (па літоўску) і 12.00 (па бяларуску) Св. Імша за земляробаў і жывёлу.

Святы Юрый, мучанік

Паводле падання, святы быў рымскім воінам, які паходзіў з Лідзіі і быў хрысціянінам. Каля 300 г. ён уступіў у войска цэзара Дыяклетыяна і дасягнуў вялікіх поспехаў у службе. Аднак з-за сваёй веры ў Хрыста быў арыштаваны і аддадзены на катаванні. Ён прыняў мучаніцкую смерць у Нікамедыі (па іншых звестках — у Кападокіі) паміж 304 і 305 гг. Паступова культ святога распаўсюдзіўся ва ўсім тагачасным хрысціянскім свеце. У XV ст. у Германіі ён быў залічаны да чатырнаццаці святых памочнікаў, а таксама абвешчаны апекуном Англіі.

З яго імем звязаная вельмі папулярная ў Сярэднявеччы легенда пра тое, як Юрый, калі быў рымскім афіцэрам, выратаваў дачку Кападоцкага цара, якую аддалі на разарванне цмоку. У гэты момант з’явіўся святы Юрый, які паразіў цмока дзідай і, скаванага ланцугамі, але яшчэ жывога, кінуў перад натоўпам. Ён паабяцаў забіць цмока, калі ўсе жыхары ахрысцяцца. Кароль і падданыя згадзіліся, і цмок быў забіты, а 1500 чалавек прынялі хрост. Святы Юрый быў надзвычай папулярны таксама і на нашых землях і асабліва ўшаноўваўся земляробамі. На свята ў яго гонар прыгонным сялянам дазвалялася змяняць гаспадароў. Выява святога Юрыя, які паражае цмока, — адзін з самых папулярных сюжэтаў у іканапісе і сакральнай скульптуры. Святы Юрый (Юргіс) з’яўляецца таксама адным з апекуноў Літвы.

Гродзенская семінарыя рэарганізаваная ў міждыяцэзіяльную

У Беларусі распадаецца амаль палова шлюбаў